چرا به ون حمله می شود؟

عصر ایران - این اولین بار نیست که یک در معابر عمومی مورد حمله قرار می گیرد. چند ماه قبل در نیشابور به دو طلبه حمله کردند و با فحاشی نسبت به ت، آنها را با چاقو مجروح کردند. در قم نیز مردی به دو حمله و مجروح شان کرد. در مشهد نیز به یک طلبه چاقو زدند و جانش را گرفتند، در کرمانشاه به یک و در تهران هم به دو . و سرانجام از همدان خبر رسید که به یک شلیک کرده و او را کشته اند.


خشونت به هر شکل آن محکوم و مطرود است، خاصه آن که بین اعضای یک جامعه شکل بگیرد و به نفرت پراکنی داخلی بینجامد. این که شهروندانی از یک جامعه صرفاً به خاطر پوشیدن لباس ت مورد آزار و اذیت قرار گیرند، مصداق بارز خشونت کور است چه آن که در این قبیل ماجراها، کسانی آسیب می بینند که شخصاً هیچ گناه و حتی اتهامی  ندارند ولی قربانی می شوند. چنین اقدامی یعنی "ترکیب جهالت و خشونت" در جایی در قالب داعش سر بر می آورد و در جایی دیگر به صورت حملات کور به دارندگان یک طرز تفکر یا صنف و لباس و . بازتولید می شود.

واقعیت این است که ون و طلابی که در خیابان و مترو مورد حملات خشونت بار قرار می گیرند، مردمانی عادی اند با این تفاوت که درس ت خوانده و ملبس به آن لباس شده اند. اگر آنها در حکومت و قدرت سهمی داشتند که لابد باید با خودرو و راننده و محافظ جابجا می شدند نه این که در مترو منتظر قطار باشند یا در خیابان، پیاده و در میان مردم دیگر راه بروند.

یک بار مهدی - رئیس اسبق مجلس - گفته بود که بنزش را ما ون صاحب منصب سوار می شویم و ناسزایش را ون عادی که در جامعه بین مردم زندگی می کنند، می شنوند. این سخن درستی است و نباید هر آنچه زمامداران می کنند را به پای شهروندانی نوشت که تنها وجه مشترک شان نحوه لباس پوشیدن است.
گنه کرد در بلخ آهنگری
به شوشتر زدند گردن مسگری

اگر عمیق تر و واقع بینانه تر به ماجرا بنگریم، باید بگوییم که عملکرد جریان ی که به ون نزدیک تر است، یکی از ریشه های این اقدامات خشونت بار و کور است. 
ت در تمام تاریخ همراه و پشتیبان مردم بوده است و صرف این که در محله ای یا روستایی یک نفر در کسوت ت باشد کافی بود تا مردم به او اعتماد کنند و خصوصی ترین رازهایشان را با او در میان بگذارند و کمک بگیرند. حتی در برابر حکومت ها نیز این ون بودند که پناهگاه مردم می شدند و از آنها حمایت می کردند. 

با این حال، از زمانی که بخش مهمی از ت از مقام رفیع هدایتگری و پشتیبانی مردم پایین آمد و به کارهای اجرایی بسنده کرد، آن نگاه تاریخی به ت نیز رفته رفته دستخوش تغییر شد و رفته رفته کار بدانجا رسید که بسیاری از مردم هر مشکلی را از چشم ت دیدند حال آن که در وضعیت فعلی جامعه - خوب یا بد - مدیران و غیر ، هر دو سهیم اند و مسؤولان باید پاسخگوی کارها و تصمیمات شان باشند نه این که شهروندان غیر مسؤول اعم از و غیر تاوان بدهند. 

به صراحت باید گفت اگر یک بدون داشتن توانایی های علمی و مدیریتی، پستی گرفته، در این نیتی و به تبع آن جنایت هایی که علیه ون عادی می شود سهیم است. ونی که از تریبون های عمومی سخنانی می گویند که ناراحتی و سرخوردگی مردم را باعث می شوند در بازتولید این خشونت های کور و بی منطق علیه ون عادی سهیم اند هر چند که این سهامداری از جرم و گناه جنایتکارانی که دست به خشونت می زنند نمی کاهد.

حتی کسانی که به کل از ت خوش شان نمی آید نیز باید از خشونت های خیابانی علیه ون احساس نگرانی و ابراز برائت کنند چه آن که وقتی از خشونت در جامعه استقبال شود، تکثیر می شود و جنایتکاران و قربانیان جدیدی از طیف های مخالف هم پدید می آیند. هیچ فرقی هم نمی کند که به ون حمله شود یا به صورت نی که حجاب شان کامل نیست اسید پاشیده شود، در چنان جامعه ای هیچ کس نمی تواند طعم زندگی در امنیت را بچشد.

باید ریشه های نیتی ها منجر به خشونت را جست و جو کرد و بی هیچ تعارفی دست به اصلاح زد.